والله ما رأینا حبـّــاً بلا ملامة

از خون دل نوشتم نزدیک دوست نامه

إنّی رأیتُ دهراً فی هَجرکَ القیامة

هرچند آزمودم از وی نبود سودم

مَن جرّب المجرّب حلّت به النَّدامة

دارم من از فراقت در دیده صد علامت

لَیسَت دموعُ عَینی هذا لنا العلامة؟

پرسیدم از طبیبی احوال دوست گفتا

فی بُعدها عذابٌ فی قربها السَلامة...

گفتا ملامت آرد گر گرد دوست گردم

والله ما رأینا حُبّاً بلا ملامة

حال درون ریشم محتاج شرح نبود

خود می شود محقق از آب چشم خامه

باد صبا ز حالم ناگه نقاب برداشت

کَالشمس فی ضحاحا تطلع من الغَمامة

حافظ چو طالب آمد ساقی بیار جامی

حتّی یذوق منها کأساً من الکَرامة...

حافظ