جان را به همان دهم که دل را دادم

با هر نفسم به یاد او افتادم

دنیا همه رفت و او نرفت از یادم

کافی ست! بگو خودش بیاید ای مرگ!

جان را به همان دهم که دل را دادم..

میلاد عرفانپور

یا حضرت معصومه ...

هرچند دورم از تو و تاریک و گمراهم
یا حضرت معصومه! #او را از تو می‌خواهم

هر آرزو اشکی شد و از چشم‌ها افتاد
هرروز بیش از پیش من از خویش می‌کاهم

زیر و بمی هم هست اگر بی نغمۀ غم نیست
هم‌صحبتِ فریادم و هم‌سایۀ آهم

هربار که برخواستم از نو زمین خوردم
از جاده‌ام بر چاله و از چاله بر چاهم

در من نمی‌میرد ولی این نابه‌جا امّید
در من نمی‌خشکد ولی چشمِ به درگاهم

«ما را در آن درگاه راهی نیست...»؛ می‌گویند
اما دلم آنجاست، می‌دانم .. و می‌خواهم

گم می‌شوم هرچند در راه تو، باکی نیست
خوب است: دائم زائرم، هرروز در راهم

با نام او جاری‌ست در این خانۀ متروک
#ذکر سحرگاه من و ورد شبانگاهم ...

یا حضرت معصومه! توفیقِ زیارت ده!
اما مگو تنها، مروت کن بگو «#با_هم»

حسن صنوبری

لعنت به من و زندگی و عشق و جوانی

دل پیش کسی باشد و وصلش نتوانی

لعنت به من و زندگی و عشق و جوانی

تا پیش تو آورد مرا، بعد تو را برد 

قلبم شده بازیچه ی دنیای روانی

باید چه کنم با غم و تنهایی و دوری

وقتی همه دادند به هم دست تبانی 

در چشم همه روی لبم خنده نشاندم

در حال فرو خوردن بغضی سرطانی

آیا شده از شدت دلتنگی و غصه 

هی بغض کنی، گریه کنی، شعر بخوانی؟

دلتنگ توام ای که به وصلت نرسیدم

ای کاش خودت را سر قبرم برسانی

سید تقی سیدی