ته گودال فقط پیکر تو مانده و من
همه رفتند فقط مادر تو مانده و من
سر و انگشتر و انگشت به غارت بردند
پاره های بدن بی سر تو مانده و من
بوسه باید به روی گونه نشیند اما
چاره ای نیست, رگ حنجر تو مانده و من
تو و عباس که رفتید... از آن روز به بعد
زخم های بدن دختر تو مانده و من
باورم نیست که تنها به سفر خواهم رفت
همه ی دلخوشی ام! باور تو مانده و من
خاطرت جمع, خرابه همه چیز آرام است
همه خوابند فقط همسر تو مانده و من..
داوود رحیمی
آن خدایی که شما را به دوعالم بخشید
از زیادی گلت نیز به مریم بخشید
طلب آب هر آنکس که از این درگه کرد
صاحب خانه به او چشمه‌ی زمزم بخشید
ای گرانقدر! ندانست کسی قدر تو را
بس که دست تو به ما رزق فراهم بخشید
شب میلاد تو زهرا به همه عیدی داد
و به ما سینه زنان خیمه و پرچم بخشید
کرمی را که به آن حاتم طایی شهره‌ست
شیرخوار تو کرم کرد و به حاتم بخشید
"بالحسین" رمضان کار خودش را کرد و
آخرش شاه به ما "ماه محرم" بخشید
پیرمردی وسط روضه‌ی‌مان گفت: حسین..
من نگفتم ولی ارباب مرا هم بخشید...
پیمان طالبی
بگذار که این باغ درش گم شده باشد
گل‌های ترش برگ و برش گم شده‌باشد
جز چشم براهی به چه دل خوش کند این باغ
گر قاصدک نامه‌برش گم شده‌باشد
باغ شب من کاش درش بسته بماند
ای‌کاش کلید سحرش گم شده‌باشد
بی اختر و ماه است دلم مثل کسی که
صندوقچه‌ی سیم و زرش گم شده‌باشد
شب تیره و تار است و بلادیده و خاموش
انگار که قرص قمرش گم شده‌باشد
چاهی‌ست همه ناله و دشتی‌ست همه گرگ
خواب پدری که پسرش گم شده‌باشد
آن روز تورا یافتم افتاده و تنها
در هیبت نخلی که سرش گم شده‌باشد
پیچیده شمیمت همه جا ای تن بی‌سر
چون شیشه‌ی عطری که سرش گم شده‌باشد
سعید بیابانکی
